รักแท้คู่ศรัทธา -
"อัสลามูอาลัยกุม" ฉันกรอกเสียงลงในโทรศัพท์ด้วยเสียงที่หมดแรงเต็มที่
"วาอาลัยกุมมุสลามวาเราะฮมาตุลลอฮ" เสียงเขาตอบออกมาอย่างแผ่วเบาไม่แพ้กัน
"ไม่สบายอีกแล้วหรอ" อีกแล้ว…เสียงที่แสดงความห่วงใยอีกแล้ว… ช่างห่วงใยจริง ๆ เลยผู้ชายคนนี้
"อืม" ฉันตอบออกไปสั้น ๆ
"กินข้าวแล้วยัง" ประโยคเดิมๆ ที่เขาถามทุกวันและเป็นประโยคเดิมๆ ที่เมื่อก่อนมักทำให้ฉันแอบยิ้มเสมอ
"อืม" เป็นอีกครั้งที่พูดแค่นี้… แต่ฉันแอบยิ้มคนเดียว เขาสงสัยแน่เลย ทำไมฉันพูดน้อย
"วันนี้…บังลงพื้นที่มา…เจอเด็ก ๆเยอะเลย เหนื่อยจัง" เขาเริ่มพูดในสิ่งที่ฉันมักกระตือรือร้นเสมอ ฉันชอบฟังในเรื่องที่เขาเล่า "อืม"
คำเดิม แต่ความรู้สึกของฉันไม่เหมือนเดิม…หวั่นไหวมากขึ้น
……………………………………………………………………………………..
"ไม่สบายอีกแล้วหรอ โดนแดดอีกละซี บอกแล้วว่าให้ระวัง ไม่ไหวเลยนะ ดูแลคนอื่นดีนักเชียว…แต่ไม่รู้จักดูแลตัวเอง แล้วข้าวนี้ยังไม่กินใช่ไหม ไม่ไหวเลยนะ…แบบนี้"
เมื่อไรจะหยุดพูดซักทีนะ ฉัน…กำลังจะแพ้…อีกแล้ว....
"แค่นี้ก่อนแล้วกัน คลื่นไส้"
ฉันรีบพูดออกไป เพราะอาการผะอืดผะอมที่เป็นตั้งแต่เมื่อเช้าเริ่มกลับมาอีกครั้ง…และมันจะเป็นแบบนี้เสมอ เมื่อฉัน…เครียด
"อย่าวางสายนะ บังเป็นห่วง"
ฉันได้ยินเสียงเขาตะโกนออกมา ก่อนที่ฉันจะอาเจียนจนหมดแรง และทุกอย่างกลายเป็นสีดำไปหมดในความรู้สึกฉัน
"เป็นไงบ้าง! รู้ไหม ตอนที่เธอเป็นลมไป บังเขาโทรตามพวกฉัน ตามยาม แล้วก็ตามเธอมาที่โรงพยาบาลนี่แหละ"
เพื่อนฉันรีบบอก ทันทีที่ฉันลืมตาขึ้น หลังจากที่ฉันฟื้นขึ้นมา ฉันเหลือบไปมองหน้าเขา
เห็นความกังวลอย่างเห็นได้ชัด เขาห่วงฉันมากจริงๆ มากซะจนลืมคิดถึง…อะไรบางอย่าง…
"เธอนะโชคดีรู้ไหม ที่บังเขาคอยเป็นห่วง ทั้งๆ ที่บังเขาไม่เคยใส่ใจใครมากขนาดนี้มาก่อนเลยนะ พวกกะที่อยู่เอกเดียวกับบังเขาบอกว่า บังเขาแทบจะไม่คุยกับผู้หญิงคนไหน
มาก่อนเลย เธอนะโชคดีนะ ที่ทำให้เจ้าชายน้ำแข็งหัวใจละลายได้ ใคร ๆ ก็อิจฉากันทั้งนั้น" เพื่อนของฉันแย่งกันพูด หลังจากที่เขาขอตัวไปละหมาด จนฉันหันซ้ายหันขวาตามแทบไม่ทัน นอกจากยิ้ม…และยิ้ม !
"โชคดี" คำนั้นหลุดจากริมฝีปากของฉัน
ฉันหมดแรง หมดแรงทั้งกายและใจ ไม่ใช่เพราะอะไร แต่มันเกิดจากการที่ฉันรู้สึกผิด รู้สึกผิดต่ออัลลอฮ ที่นับวันฉันเข้าใกล้คำว่าซินามากขึ้นทุกทีทุกที
ฉันหมดแรง เพราะหลายเดือนที่ผ่านมาหลังจากที่ได้รู้จักกับผู้ชายคนนั้น…ฉันใช้เวลาหลัง มักริบไปกับการคุยโทรศัพท์ ไปกับการแอบอมยิ้มเมื่อรู้ว่า…เขาเป็นห่วง กับการหัวเราะกับเรื่องที่เขาเอามาเล่า ความรู้สึกของฉันไม่เหมือนเดิมเพราะฉันไม่ได้รู้สึกว่าเขาเป็นแค่คนรู้จักอีกต่อไป ฉันรู้สึกกับเขามากกว่านั้น พี่ชายหรอ เพื่อนสนิท คนรัก หรือ…อะไร ฉันก็ไม่สามารถตอบได้
ฉันรู้แต่ว่าฉันเป็นห่วง ฉันแคร์ และรู้สึกดีเมื่อรับรู้ว่าเขาก็คิดไม่ต่างจากฉัน แต่…เมื่อฉันนั่งทบทวนดูแล้ว ฉันไม่พบคำว่าพี่ชายกับผู้ชายต่างสายเลือดตามหลักการอิสลาม
ฉันไม่พบคำว่า คนรักตามหลักการของอิสลาม นอกจากคนที่แต่งงานกันแล้ว และฉันก็ไม่เคยรับรู้ ว่าคำว่าเพื่อนสนิทระหว่างชายกับหญิงจะมีตัวอย่างมันให้เห็นในสมัยนบี
ฉันกับเขาเป็นอะไรกัน…เขาถึงได้ห่วงใยฉันขนาดนี้ ฉันไม่สามารถตอบคำถามตัวเองได้ พอ ๆ กับที่ฉันไม่สามารถตอบกับอัลลอฮได้เช่นกัน
ฉันรับรู้แค่เพียงว่า สำหรับชายหญิงที่ไม่ใช่พี่น้องและไม่ได้แต่งงานแล้ว…การเข้าใกล้เกินขอบเขต…นั้นคือซินา
“ขอบคุณสำหรับความห่วงใย…แต่จะดีกว่านี้หากเราเดินตามแนวทางของอัลลอฮ ไม่มีคำว่าเพื่อนสนิท คนรัก หรือพี่ชายสำหรับเราสองคน เพราะอิสลามไม่อนุมัติ เชื่อว่าบังคงเดินตามแนวทางที่ถูกต้อง มาอัฟด้วยที่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเป็นภาระกับบังตลอด และมาอัฟมากๆ เลย ที่เป็นคนดึงให้บังตกต่ำลงจากที่ๆ บังเคยอยู่”
“แท้จริงแล้วชายที่ดี ย่อมคู่ควรกับหญิงที่ดี คิดว่าบังน่าจะหาคนอื่นที่เหมาะสมมากกว่าผู้หญิงที่อ่อนแอทั้งกายและอีหม่านคนนี้ อัสลามูอาลัยกุม”
--------------------------------------------------------
หลังจากจบประโยคนั้น เธอก็วางสายไป จากการคุยกับเธอทำให้ผมได้รู้ว่า เธอรู้สึกผิดมากที่ทำให้ผู้ชายที่ไม่เคยโทรหาผู้หญิงอย่างผม ต้องโทรหาเธอทุกคืน
เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเริ่มต้นที่ทำให้ผมทำในสิ่งที่ไม่ดี ที่ตัวเองไม่เคยทำ เธอทำให้ผมละอาย
เมื่อก่อน…เธอคุยกับผู้คนไม่เลือก และไม่ปฏิเสธที่จะคุยกับผม
เมื่อก่อน…เธอไม่อ่านอัลกรุอานทุกวัน
เมื่อก่อน…เธอใส่หิญาบผืนสั้นนิดเดียว
เมื่อก่อน…เธอทั้งพูดและหัวเราะเสียงดัง
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
ตั้งแต่รู้จักกัน…ผมโทรหาเธอทุกคืน
ตั้งแต่รู้จักกัน…ผมไม่มีเวลาอ่านอัลกรุอาน
ตั้งแต่รู้จักกัน…ผมทำอะม้าลน้อยลง
ตั้งแต่รู้จักกัน…ผมไม่เคยเบื่อเลยที่จะคุยกับเธอ
แต่…ผมมักจะหยิบยื่นหนังสือที่เกียวกับอิสลามให้เธอเสมอ เพราะเธอบอกว่า เธอรู้น้อยเพราะเรียนสามัญมา
แต่…หนังสือพวกนั้น…ทำให้เธอห่างไกลจากผมทุกที ๆ
เธอเปลี่ยนไป ในขณะที่ผมเหมือนเดิม
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
เธอ…มักจะไม่รับโทรศัพท์ผมหลังมักริบ เพราะอ้างว่าอ่านอัลกรุอาน
เธอ…ไม่คุยกับผมหลังอีซา เพราะเธอจะไปทำฮาลาเกาะ
เธอ…ไม่คุยกับผมตอนเช้า เพราะบอกว่าอ่านอัซกัร
เธอ…พูดกับผมน้อยลง เพราะบอกว่า…ไม่มีอะไร! จะพูด !
ผมเสียเธอไป…เพราะหนังสือ…ที่ผมเป็นคนหยิบยื่นให้ การที่คนเราไม่ใช่เนื้อคู่กันนั้นเป็นเพราะความดีของเราไม่มากพอกับความดีของเขา หรือเป็นเพราะความดีของเขาไม่มาก
พอกับความดีของเรา แท้จริงแล้ว…ชายที่ดี…ย่อมคู่ควรกับหญิงที่ดี
เธอบอกให้ผมเลิกโทรหาเธอ พร้อมกับฝากข้อความนี้มากับเพื่อนของเธอ
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
“แล้วพ่อไปติดต่อแม่ยังไงค่ะ” เด็กสาววัย 18 ถามขึ้น
“พ่อก็ให้ปู่กับย่า ไปคุยกับตากับยาย หลังจากที่พ่อเรียนจบโท”
ผมตอบ พร้อมกับหันไปยิ้มกับเธอที่นั่งเย็บผ้าฟังผมเล่าเรื่องของเราให้ลูกฟัง
“แล้วแม่รู้ได้ไงครับว่าความดีของพ่อกับแม่คู่ควรกัน”
ลูกชายซึ่งกลับมาจากมอ.ปัตตานีถามขึ้น
“ก็ดูพฤติกรรมของพ่อเขาซี พ่อเขาก็เหมือนเดิม หลังจากที่คุยกับแม่ครั้งหลังสุด กลับไปอ่านอัลกรุอาน ละหมาดสุนัต และอยู่กับอัลลอฮมากขึ้น จากคำบอกเล่าของน้าชายเราไง”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ชายที่ดี ย่อมคู่ควรกับหญิงที่ดี จริงๆ ด้วยค่ะ และลูกก็ดีใจที่ทั้งสองคนเป็นพ่อกับแม่ของหนู”
เด็กสาววัยรุ่นสรุปด้วยสีหน้ายิ้มแย้มตามด้วยเสียงหัวเราะของทุกคนในครอบครัว
ใช่…ชายที่ดี…ย่อมคู่กับหญิงที่ดี…
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น